Poronienia – przyczyny i rodzaje

Objawy poronienia zależą od rodzaju poronienia oraz od tygodnia, w którym dochodzi do utraty ciąży. Im dłużej trawa ciąża, tym objawy poronienia są silniejsze.

• krwawienie z dróg rodnych;
• wydzielina z pochwy;
• ból brzucha (w ciąży zaawansowanej ból może być napadowy i obejmować podbrzusze oraz okolicę lędźwiowo-krzyżową);
• skurcze brzucha;
• gorączka (zazwyczaj wysoka);
• zanik ciążowych dolegliwości;
• odejście płynu owodniowego;
• zapalenie przydatków;
• brak czynności serca płodu.

Poronienie samoistne to rodzaj poronienia, które następuje bez ingerencji lekarza. Kobieta zaczyna krwawić i roni w postaci bardziej obfitej niż zazwyczaj miesiączki.

Poronienie niezupełnie rozpoczyna się w ten sam sposób, co poronienie samoistne. Jednak w trakcie poronienia niezupełnego niezbędna jest pomoc lekarska, ponieważ w jamie macicy pozostały resztki łożyska, które należy usunąć.

Poronienie zatrzymane nazywane jest również poronieniem chybionym. Jest to rodzaj poronienia, w którym nastąpiło obumarcie płodu jednak w okresie 8 tygodni nie nastąpiło jego wydalenie z organizmu, ponieważ organizm kobiety zachowuje się tak jakby nadal trwała ciąża. Szyjka macicy pozostaje zamknięta.

Jedynym objawem poronienia zatrzymanego jest brak powiększania się macicy. Zazwyczaj podczas kontrolnego USG przyszli rodzice dowiadują się, że lekarz stwierdza brak akcji serca u dziecka.

Jest to poronienie, które przebiega wraz z ogólnym zakażeniem organizmu kobiety. Poronieniu septycznemu zazwyczaj towarzyszy gorączka.

Poronieniem nawykowym (inaczej poronieniem nawracającym) nazywane jest trzecie oraz każde następne poronienie.

Jest to poronienie, podczas którego z organizmu wydalona została cała zawartość jamy macicy, czyli płód i kosmówka.

Przyczyn poronień jest wiele i bardzo często nie zależą one od kobiety. Prawdopodobieństwo poronienia dotyczy około 20% ciąż. Najczęstszą przyczyną poronienia są wady genetyczne płodu.

O największym ryzyku poronienia mówimy do 12 tygodnia ciąży. W ciągu pierwszych 3 miesięcy ciąży dochodzi do 80% poronień.

1. matczynego;
2. patologie w budowie narządów rodnych kobiety;
3. niedobór hormonów;
4. płodowego;
5. zaburzenia rozwojowe;
6. zaburzenia genetyczne.

• przyczyny genetyczne;
• przyczyny hormonalne;
• przyczyny anatomiczne;
• przyczyny infekcyjne;
• przyczyny immunologiczne;
• przyczyny metaboliczne.

Występowanie samoistnych poronień u kobiety wymaga wnikliwej diagnostyki celem ustalenia przyczyn niepowodzenia w donoszeniu ciąży. O ile to możliwe, zaleca się przeprowadzenie specjalistycznych badań z materiału z poronienia.

Aby zdiagnozować, jaka jest przyczyna wczesnych utrat ciąż, najczęściej zaleca się, aby partnerzy wykonali badanie genetyczne w postaci tzw. kariotypu. W przypadku wykrycia nieprawidłowości, konieczna będzie konsultacja z genetykiem, który zaproponuje odpowiednie postępowanie.

• Ocena budowy narządu rodnego kobiety

Podstawowym badaniem jest USG. W przypadku podejrzenia wady macicy diagnostykę rozszerza się o badanie histerosalpigograficzne (HSG) oraz histeroskopię, która pozwala na obejrzenie wnętrza macicy oraz ewentualne usuniecie nieprawidłowości (np. przegrody w macicy).

• Badania immunologiczne

Ocena obejmuje zbadanie obecności antykoagulanta tocznia, przeciwciał antykardiolipinowych oraz przeciwciał przeciwko beta-2 glikoproteinie.

• Badania w kierunku trombofilii wrodzonej

Mutacja czynnika V Leiden w genie Proakceleryny , stężenie homocysteiny, stężenie białka S, białka C, stężenie antytrombiny III (AT III) czy mutacja genu protrombiny G20210A.

• Dodatkowe badania hormonalne

W celu wykrycia zaburzeń funkcji tarczycy czy zespołu policystycznych jajników.

Przebieg kolejnej ciąży po kilku przebytych poronieniach, jest uzależniony od przyczyny, która powoduje występowanie poronień. W przypadku czynników genetycznych rekomenduje się przeprowadzenie programu in vitro ze specjalistyczną diagnostyką PGT-S. Jeśli u źródeł trudności leży np. zespół antyfosfolipidowy, ciąża jest traktowana jako ciąża wysokiego ryzyka. Jeśli natomiast przyczyna tkwi w nieprawidłowej gospodarce hormonalnej, po korekcie zaburzeń ciąża może być traktowana jako prawidłowa.

W niektórych przypadkach istnieje szansa, aby zapobiec poronieniu. Najważniejsze jest jak najwcześniejsze rozpoznanie oznak zbliżającego się poronienia i w przypadku zaobserwowania oznak, zgłoszenie się do lekarza.

Niezmiernie ważne jest również odpowiednie przygotowanie organizmu na wysiłek, jakim jest ciąża. Wprowadzenie odpowiedniej diety lub suplementacji. Należy również wykonać niezbędne badania, aby skorygować ewentualne nieprawidłowości, takie jak np.

• mięśniaki;
• problemy z tarczycą;
• infekcje.

W przypadku wystąpienia wcześniejszych poronień należy ustalić ich przyczynę wykonując zaproponowane przez lekarza badania – w tym badania genetyczne.

Warto pamiętać, że ryzyko poronień wzrasta wraz z wiekiem kobiety. Kobiety powyżej 35 roku życia znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka.