Informacja o tym, że Kinga jest w ciąży, była dla nich trochę niespodziewana, ale przyjęli ją z dużą radością. Byli pewni swoich uczuć, zaczynali zdobywać stabilizację finansową – wydawało im się, że są po prostu gotowi. Kobieta wspomina tamte chwile następująco: “W zasadzie to czułam ogromną ekscytację, może czasami ze szczyptą niepewności. Pamiętam, jak szukałam w internecie ubranek dla dzieci, misiów, zabawek… to wszystko było dla mnie jak piękny, chociaż nieco abstrakcyjny sen.”
Kinga pierwszą ciążę poroniła w drugim miesiącu. Kolejną w czwartym i jeszcze kolejną znowu w drugim. Pomimo wysiłku lekarzy, nie udało się postawić jednoznacznej diagnozy. Mijały kolejne lata, w trakcie których Kinga bardzo zmieniła się jako osoba. Już prawie w ogóle się nie uśmiechała, czasami spała o wiele za długo, często krzyczała na Pawła bez wyraźnego powodu. Wciąż była młoda, miała zaledwie 32 lata, jednak nikt już o niej nie mówił, że jest “małym, radosnym promyczkiem”.
“Kiedy zaszłam w czwartą ciążę, czułam już ogromną rezygnację. Ostatecznie poroniłam ją w trzecim miesiącu” – wspomina Kinga. “Pamiętam, jak kilka tygodni później nieco bezmyślnie przeglądałam social-media na telefonie. Nagle się zatrzymałam. Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie pięścią w brzuch.
Wyświetliła mi się reklama błękitnych śpioszków dla dzieci.
Usiadłam wtedy na podłodze w kuchni i zaczęłam płakać. Siedziałam w ten sposób wiele godzin, nawet nie usłyszałam, jak Paweł wrócił z pracy. Bardzo się wtedy przestraszył, na pewno pomyślał, że coś mi się stało, że się poślizgnęłam, albo uderzyłam. To był okropny czas dla nas obojga. Najgorsza była w tym wszystkim przytłaczająca niewiedza. Nie możemy mieć dziecka. Dlaczego nas to spotkało?
Oczekiwanie na dwie kreski na teście ciążowych stało się prawdziwym emocjonalnym koszmarem. Bo co, jeśli szalone szczęście znowu zmieni się w rozpacz z powodu utraty?”
