Rządowy program refundacji in vitro 2024-2028

10 kwietnia 2024 r. minister zdrowia Izabela Leszczyna przedstawiła założenia programu in vitro – kryteria kwalifikacji, zakres finansowanych procedur i wariantów leczenia możliwych w ramach finansowania. Według informacji podanych przez minister zdrowia cele rządowego programu in vitro są dwa: zapewnienie równego dostępu do leczenia metodą in vitro wszystkim parom borykającym się z niepłodnością oraz onkopłodność, czyli zaopiekowanie się pacjentami – kobietami i mężczyznami, którzy ze względu na planowane leczenie onkologiczne chcą zabezpieczyć swoje komórki, by po zakończonej terapii mieć szansę na realizację planów rodzicielskich.

Zgodnie z informacją podaną przez minister zdrowia rządowy program in vitro ma trwać od 1 czerwca 2024 r. do 31 grudnia 2028 r.

Pary ubiegające się o finansowanie procedury in vitro muszą spełnić kryterium wieku. Rządowy program in vitro będzie dostępny dla:

• kobiet do 42 r. ż. i mężczyzn do 55 r. ż. w przypadku procedury in vitro z wykorzystaniem własnych komórek lub z dawstwem nasienia,
• kobiet do 45 r. ż. i mężczyzn do 55 r. ż. w przypadku procedury in vitro z dawstwem komórek jajowych lub biorstwem zarodków.

W przypadku procedury zabezpieczenia płodności, procedura obejmuje:

• kobiety do 40 r. ż.,
• mężczyzn do 45 r. ż.

Kryteria podane przez ministerstwo zdrowia wyznaczają górą granicę wieku, do której kobieta i mężczyzna mogą skorzystać z rządowego finansowania in vitro. Określenie „do 42 r. ż.” oznacza, że kobieta ma szansę przystąpić do leczenia przed  42. urodzinami. Zakładając więc, że kobieta zgłasza się do programu rządowego 1.06.2024 r. i chce skorzystać z własnych komórek lub z dawstwa nasienia, w momencie zgłaszania się do programu powinna być przed 42. urodzinami.

Poziom rezerwy jajnikowej kobiety (AMH) nie będzie brany pod uwagę na etapie kwalifikacji. Warunkiem kwalifikacji jest jedynie wiek pacjentów.

Zgodnie z Ustawą o leczeniu niepłodności, w Polsce z leczenia in vitro mogą korzystać pary (kobieta i mężczyzna) pozostające w związku małżeńskim lub partnerskim, czyli w tzw. wspólnym pożyciu. Warunkiem rozpoczęcia procedury jest podpisanie przez obojga małżonków/partnerów zgodnych z Ustawą oświadczeń i zgód, w tym m.in. deklaracji o pozostawaniu w związku małżeńskim lub partnerskim. Nie są wymagane dodatkowe potwierdzenia w postaci np. aktu małżeństwa z Urzędu Stanu Cywilnego.

Zgodnie z Ustawą o leczeniu niepłodności z dn. 25 czerwca 2015 r., „leczenie niepłodności w drodze procedury zapłodnienia pozaustrojowego może być podejmowane po wyczerpaniu innych metod leczenia prowadzonych przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy”. Istnieją jednak wyjątki od tej reguły, ponieważ zgodnie z ustawą „procedurę zapłodnienia pozaustrojowego można podejmować bez wyczerpania innych metod leczenia i w terminie krótszym niż 12 miesięcy od rozpoczęcia leczenia niepłodności, jeżeli zgodnie z aktualną wiedzą medyczną nie jest możliwe uzyskanie ciąży w wyniku zastosowania tych metod.” Powyższe zapisy z Ustawy zostały uwzględnione w kryteriach kwalifikacji do rządowego programu in vitro 2024-2028.

Dokumentacja, która potwierdzi, że byliście pod opieką specjalisty/specjalistów, stosowaliście się do ich zaleceń, jednak mimo podjętych prób, nie udało się Wam zajść w ciążę. Np. epikryzy, wydruki z wizyt potwierdzające leczenie, oświadczenie lekarza.

Pary, które brały udział w samorządowych programach in vitro lub w poprzedniej edycji programu rządowego, mogą skorzystać z finansowania in vitro w ramach rządowego programu 2024-2028. Z programu mogą skorzystać również pary, które w wyniku wcześniejszego leczenia metodą in vitro mają kriokonserwowane zarodki uzyskane z poprzednich procedur.

W ramach rządowego programu 2024-2028 pary będą mogły skorzystać z finansowania łącznie 6 indywidualnych procedur wspomaganego rozrodu:

• do 4 cykli zapłodnienia z wykorzystaniem własnych komórek rozrodczych lub z dawstwem nasienia,
• do 2 cykli zapłodnienia z wykorzystaniem oocytów dawczyni (z możliwością zapłodnienia 6 komórek rozrodczych w ramach jednego cyklu),
• do 6 cykli z dawstwem zarodków.

Tak, pary, które w wyniku wcześniejszego leczenia posiadają już zamrożone zarodki, bezpiecznie przechowywane w banku płodności, mogą przystąpić do rządowego programu in vitro i zrealizować transfer z posiadanych zarodków – taki transfer nie wlicza się w limit cykli, które można wykonać w ramach programu. Co istotne, program rządowy nie obejmuje jednak kwalifikacji do procedury kriotransferu i trzeba wykonać ją dodatkowo płatnie.

Niestety, diagnostyka preimplantacyjna nie jest finansowana w ramach rządowego programu „Tak dla in vitro”. Co istotne, taki transfer nie będzie wliczał się w limit cykli i nie będzie wymagana wizyta kwalifikacyjna.

Nie, rządowy program nie obejmuje finansowania inseminacji. Obejmuje natomiast leczenie metodą in vitro z wykorzystaniem własnych komórek, z wykorzystaniem komórek dawcy/dawczyni z banku gamet i zarodków, z procedurą biorstwa zarodka oraz procedurę zabezpieczenia płodności u pacjentów chorych onkologicznie (tzw. oncofertility).

Program „Tak dla in vitro” obejmuje onkopłodność, czyli możliwość zamrożenia i bankowania gamet u pacjentek i pacjentów chorujących na nowotwory. Dzięki zabezpieczeniu płodności pacjenci po zakończeniu leczenia onkologicznego będą mieli możliwość realizacji planów rodzicielskich.

Minister zdrowia Izabela Leszczyna podkreśliła, że samorządy działają autonomicznie i dysponują swoimi budżetami według własnych potrzeb. Jeśli dany samorząd uzna za słuszne kontynuowanie programu in vitro, nie ma przeszkód, żeby to robił. Część programów samorządowych jest w trakcie realizacji. Obecnie nie docierają do nas informacje o planowanym zakończeniu programów, które według wcześniejszych ustaleń mają trwać w 2024 i kolejnych latach. Niezmiennie realizujemy programy samorządowe, które dają parom możliwość rozpoczęcia i realizacji leczenia już teraz, co jak wiemy, z medycznej perspektywy jest niezwykle istotne.

Oczywiście. Zachęcamy do kontaktu telefonicznego lub wypełnienia formularza: https://info.invicta.pl/pl/dofinansowanie-rzadowe-in-vitro.

Zgodnie z założeniem programu para ma otrzymać kompleksową opiekę, która obejmie etap diagnostyki, leczenia i opieki po zapłodnieniu – bez konieczności dopłacania do leczenia. Program nie obejmuje jedynie diagnostyki preimplantacyjnej (PGT) i jeśli w przypadku danej pary będą wskazania do jej wykonania, pacjenci mogą skorzystać z diagnostyki na zasadach komercyjnych, dodatkowo płatnie.

Decyzja o rozpoczęciu leczenia zawsze należy do pacjentów. Jako specjaliści w zakresie leczenia zaburzeń płodności wiemy, że czas w procesie leczenia niepłodności ma ogromne znaczenie. Upływ czasu wpływa na rezerwę jajnikową oraz na jakość nasienia, a przez to na skuteczność leczenia pary, szansę na uzyskanie zdrowej ciąży oraz jej prawidłowy przebieg. Każda historia pacjentów jest inna, różne są przyczyny zaburzeń płodności i możliwości leczenia, dlatego decyzja zawsze jest indywidualna. Warto jednak pamiętać o tym, że podjęcie decyzji o rozpoczęciu leczenia w odpowiednim momencie, daje większą szansę na jego skuteczny przebieg.

W medycynie, w zależności od jednostki chorobowej, stosowane jest leczenie przyczynowe lub leczenie objawowe. W obu przypadkach kluczowe jest osiągnięcie konkretnych rezultatów terapeutycznych. Istnieje wiele chorób, w przypadku których nie udaje się usunąć źródła problemu, ale można skutecznie eliminować jego skutki (np. w przypadku pacjentów z wadami serca, którym wszczepiane są sztuczne zastawki). Postępowanie medyczne nie sprawi, że organy staną się zdrowe, ale rozwiąże problem. W takich przypadkach nie kwestionuje się, że podjęte rozwiązania są leczeniem.

O niepłodności, uznanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za poważną chorobę społeczną, mówimy wtedy, kiedy para nie uzyskuje ciąży pomimo regularnego współżycia bez zabezpieczenia. Podstawową cechą jest niemożność uzyskania ciąży. W tej sytuacji zastosowanie procedury in vitro, jest skuteczną metodą leczenia, dzięki której para może doczekać się narodzin dziecka.

In vitro jest dla niektórych par jedyną szansą na realizację marzeń o dziecku. Skuteczność procedury zależy od sytuacji medycznej pacjentów i przyczyny zaburzeń płodności. W Klinikach INVICTA u pacjentek do 35 r. ż. osiągamy nawet 72% skuteczności in vitro już po pierwszej procedurze.

Cykl in vitro to kompleksowy proces, który zależnie od wybranej metody może zawierać różne etapy od pozyskania komórek rozrodczych po ich zapłodnienie i transfer wszystkich uzyskanych zarodków.

• Przy użyciu własnych komórek jajowych lub dawstwa nasienia obejmuje:
• • stymulację hormonalną kobiety,
  • pobranie komórek jajowych,
  • zapłodnienie komórek jajowych,
  • hodowlę zarodków,
  • wykonanie takiej liczby transferów zarodków do organizmu kobiety, aby wykorzystać wszystkie zarodki zdolne do prawidłowego rozwoju.

• Przy korzystaniu z komórek jajowych dawczyni proces zawiera:
  • dobór fenotypowy dawczyni i przeprowadzenie u niej niezbędnych badań,
  • pobranie komórek jajowych do dawczyni i ich przechowywanie,
  • rozmrożenie komórek dawczyni i ich zapłodnienie,
  • wykonanie niezbędnych transferów zarodków, aby przenieść do organizmu kobiety wszystkie zarodki zdolne do prawidłowego rozwoju.

• Przy korzystaniu z biorstwa zarodków cykl in vitro obejmuje:
  • dobór fenotypowy dawców zarodków,
  • rozmrożenie zarodków,
  • ich transfer do organizmu kobiety, z celem przeniesienia wszystkich zarodków zdolnych do prawidłowego rozwoju, które pochodzą od wybranych dawców.

Potwierdzenie spełnienia kryteriów kwalifikacyjnych do Programu ma miejsce przed każdym kolejnym cyklem w ramach Programu, nie wcześniej jednak niż miesiąc przed rozpoczęciem kontrolowanej stymulacji jajeczkowania (w przypadku korzystania z własnych komórek jajowych), miesiąc przed zapłodnieniem komórek jajowych (w przypadku dawstwa oocytów) i miesiąc przed przeniesieniem zarodków do organizmu kobiety (w przypadku dawstwa zarodków).

Jeśli między cyklami leczenia uczestnicy przestaną spełniać kryteria kwalifikacji do kolejnej procedury z użyciem własnych komórek jajowych jest możliwe (w przypadku spełnienia kryteriów kwalifikacji) zakwalifikowanie do procedury z dawstwem oocytów lub zarodków. Oczywiście nadal możesz skorzystać z leczenia in vitro z własnych komórek, lecz w programie opłaconym prywatnie. Zapoznaj się z ofertą programów.

Wyłączenie z Programu powodują:

1. niespełnienie kryteriów kwalifikacji do Programu,
2. pisemna rezygnacja z udziału w Programie,
3. przeciwskazania medyczne, w szczególności:
   1. w przypadku korzystania z własnych komórek jajowych lub dawstwa nasienia:
      1. nieodpowiednia reakcja na przeprowadzoną w ramach Programu stymulację jajeczkowania, czego wyrazem jest brak pozyskania co najmniej dwóch dojrzałych komórek jajowych w dwóch cyklach stymulacji, w każdym z osobna,
      2. czynniki medyczne uniemożliwiające wykonanie procedury zapłodnienia pozaustrojowego dającej szansę na uzyskanie ciąży lub poród dziecka u uczestniczki Programu
   2. w przypadku korzystania z dawstwa oocytów lub dawstwa zarodka czynniki medyczne uniemożliwiające wykonanie procedury zapłodnienia pozaustrojowego dającej szansę na uzyskanie ciąży lub poród dziecka u uczestniczki Programu.

Tak, w ramach programu można skorzystać z zamrożonych komórek jajowych (oocytów), które uzyskaliśmy w wyniku wcześniejszego leczenia in vitro i przechowujemy w banku.

Zgodnie z deklaracją ministerstwa zdrowia, od 1 lipca 2024 r. pacjentom zakwalifikowanym do programu „Tak dla in vitro” przysługuje refundacja leków do stymulacji.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych ze środków publicznych w Polsce mają osoby ubezpieczone obowiązkowo lub dobrowolnie oraz

• zgłoszeni do ubezpieczenia członkowie rodziny osoby ubezpieczonej (tj. dzieci i wnuki do ukończenia 18. roku życia lub do 26. roku życia, jeśli dziecko kontynuuje naukę;  małżonkowie; krewni wstępni (rodzice, dziadkowie) pozostający z ubezpieczonym we wspólnym gospodarstwie domowym);

• osoby uprawnione do świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji – ubezpieczone w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), przebywające na terenie Polski;

• osoby posiadające obywatelstwo polskie lub status uchodźcy w Polsce, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy, udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. C lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. 2017, poz. 2206);

• osoby spełniające  kryterium dochodowe uprawniające do otrzymywania świadczeń z pomocy społecznej – na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta) gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby;

• kobiety, które mieszkają w Polsce, są w okresie ciąży, porodu lub połogu i mają obywatelstwo polskie, status uchodźcy, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Prawo do świadczeń finansowanych ze środków publicznych w Polsce przysługuje również osobom innym niż wymienione powyżej, które nie ukończyły 18 lat i mają obywatelstwo polskie lub uzyskały w Polsce status uchodźcy, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach i mieszkają na terytorium RP.

Prawo do korzystania ze świadczeń potwierdzamy każdorazowo za pośrednictwem systemu elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców (eWUŚ). Jeżeli system nie potwierdzi ubezpieczenia pacjent zobowiązany jest do podpisania oświadczenia o przysługującym mu prawie do korzystania z opieki zdrowotnej. Pacjent ma prawo zgłosić się do ubezpieczenia w ciągu 30 dni od daty udzielenia świadczenia – dochowanie tego terminu skutkuje uznaniem prawa do realizacji w/w świadczenia w ramach ubezpieczenia.