Po badaniach wyszliśmy na krótki spacer po starówce w Gdańsku. Podziwialiśmy zabytkowe uliczki, wypiliśmy kawę w jednej z restauracji, poszliśmy na małe zakupy w galerii handlowej. Po kilku godzinach mieliśmy umówione spotkanie z lekarzem, więc wróciliśmy do Kliniki. Nadal mnie zaskakuje, że zapamiętałam każdy detal z naszego leczenia, zapachy, emocje, nawet światło…
Pierwsza wizyta w klinice była jednocześnie kwalifikacją do zapłodnienia pozaustrojowego. Nie spodziewałam się, że tak szybko wszystko się potoczy. Przekonały nas fatalne wyniki badań. Okazało się, że moja rezerwa jajnikowa czyli poziom AMH wynosiła już tylko 1,1. Nie lepiej było u męża – fragmentacja DNA plemników w 28%! Lekarz uświadomił nam, że inne niż in vitro metody raczej nam nie pomogą. Najgorsze było to, że gdybyśmy zgłosili się kliniki wcześniej, nasze szanse na sukces byłyby znacznie wyższe. Wszyscy, zarówno lekarz, jak i panie, które tłumaczyły nam co będzie się działo dalej, bardzo nas wspierali. W sumie frustracja szybko minęła… Zanim wyjechaliśmy do domu, pielęgniarka pobrała nam jeszcze krew na badania infekcyjne.
W połowie września wróciliśmy do Polski. Tym razem głównie po to, by porozmawiać o dalszym leczeniu i podpisać wszystkie dokumenty i zgody. Trochę było tego czytania, pytań… Ponieważ chcieliśmy w międzyczasie zorganizować sobie zasłużone wakacje, umówiliśmy się z lekarzem, że na kolejną wizytę przyjedziemy w październiku.
Jesień minęła nam pod znakiem kolejnych badań (tym razem głównie moich hormonów), brania leków, które stymulowały jajniki do pracy i spotkań z lekarzami – w tym z anestezjologiem. Na początku listopada, nasz lekarz przedłużył stymulację, bo pęcherzyki nie rosły wystarczająco dobrze. Choć trochę podupadłam na duchu, starałam się rzetelnie stosować do wszystkich zaleceń i uśmiechać do ludzi.
8 listopada miałam zabieg pobrania komórek jajowych. Jak ja się stresowałam… panie z obsługi pacjenta robiły wszystko, bym się odprężyła, ale myśli o tym, czy uda się uzyskać jajeczka nie dawały mi spokoju. Napięcie ustąpiło dopiero po rozmowie z lekarzem. Potem zasnęłam. Kiedy wybudziłam się z narkozy, przesympatyczna pani położna podeszła do mnie i powiedziała: Pani Dario, pobrali 12 kumulusów. Łzy szczęścia popłynęły mi po twarzy. Euforia nie trwała jednak długo. Po chwili dołączył do mnie mąż. Wyniki badania jego nasienia wyszły bardzo źle – fragmentacja na poziomie 23%. Lekarze zasugerowali nam procedurę separacji plemników. Pomyślałam, że to koniec… Okazało się jednak, że po poddaniu nasienia specjalnym działaniom, wynik fragmentacji wyniósł już tylko 3%. To dawało nadzieję.
Zapamiętałam dokładnie dzień, którym miałam transfer zarodków. Dwóch, słabiutkich… był 13 listopada, na dworze szaro i smutno. Śmialiśmy się z mężem, że musimy liczyć na wewnętrzne słońce. Po przyjeździe do kliniki rozmawialiśmy z panią embriolog. Nie miała zbyt dobrych wieści, ale była bardzo delikatna, opowiadając nam o wynikach hodowli. Może to głupie, ale naprawdę czułam, że na każdym zarodku bardzo jej zależy.
Po przeprowadzeniu procedury ICSI (podaniu plemnika bezpośrednio do komórki jajowej) zapłodniło się jedynie 6 komórek jajowych. Po upływie 5 dni cztery zarodki przestały się dzielić, a tylko dwa uzyskały odpowiednie stadium rozwoju.
Chociaż te dwa maluszki nie rokowały najlepiej, usłyszeliśmy, że zawsze jest szansa na to, że z nami zostaną. Chwyciliśmy się tego, jak koła ratunkowego. Wierzyliśmy, a raczej chcieliśmy wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Byłam zdecydowana, by przez następne tygodnie nie dopuścić do siebie żadnej złej myśli.
