Wstępna diagnostyka niepłodności

Brak rozpoznanej przyczyny problemów z zajściem w ciążę określa się mianem niepłodności idiopatycznej. O tym, że mamy do czynienia z niepłodnością idiopatyczną zakłada się, gdy para po 6-12 miesiącach (w zależności od wieku Pacjentki) regularnego współżycia (2-4 razy w tygodniu) bez antykoncepcji oraz przy prawidłowych wynikach badań hormonalnych i nasienia ma problem z poczęciem.

Niepłodność immunologiczna często diagnozowana jest u par, u których geneza bezskutecznych starań o ciążę jest trudna do ustalenia. Nieprawidłowe działanie układu odpornościowego może być też przyczyną niepowodzeń in vitro czy nawracających poronień (przynajmniej 2 kolejne, zgodnie z wytycznymi ASRM – American Society for Reproductive Medicine). W grupie ryzyka są także kobiety chorujące na endometriozę oraz te, u których współistnieje kilka chorób autoimmunologicznych (np. choroba Hashimoto i cukrzyca typu I).

Przyczyny niepłodności wtórnej można sklasyfikować właściwe w ten sam sposób, jak czynniki stojące za niepłodnością pierwotną. Oczywiście na diagnozę źródła niepowodzeń w zapłodnieniu, duży wpływ mogą mieć aspekty związane z już przebytą ciążą i porodem, a także ewentualne choroby lub urazy, które wystąpiły u jednego bądź obojga partnerów od tamtego czasu.

Niepłodność męska charakteryzuje się niezdolnością mężczyzny do zapłodnienia partnerki po roku regularnego współżycia bez stosowania antykoncepcji.

Przyczyny niepłodności żeńskiej można podzielić na kilka grup: jajnikową, jajowodową, maciczną, szyjkową, a także niepłodność o niewyjaśnionej przyczynie.