Stymulacja hormonalna jajników w procesie in vitro – skutki uboczne

Proces stymulacji hormonalnej obejmuje zastosowanie różnych leków hormonalnych, regularne monitorowanie i dostosowywanie dawek oraz precyzyjne planowanie w czasie.

Procedura in vitro, znana również jako zapłodnienie pozaustrojowe (IVF), zaczyna się od oceny stanu zdrowia pacjentki oraz oceny funkcji jej jajników. Po przeprowadzeniu niezbędnych badań lekarz decyduje o odpowiedniej terapii hormonalnej, która ma na celu kontrolowaną stymulację jajników w celu otrzymania większej liczby dojrzałych komórek jajowych.

Pierwszym krokiem w procesie jest zastosowanie leków stymulujących wzrost pęcherzyków jajnikowych, które zawierają głównie hormony gonadotropowe, takie jak FSH (folitropina) i/lub LH (luteinizujący hormon). Te leki są zwykle podawane w postaci zastrzyków podskórnych lub domięśniowych przez określony okres – zwykle od 8 do 14 dni, w zależności od reakcji organizmu pacjentki.

Podczas regularnych wizyt kontrolnych lekarz monitoruje odpowiedź jajników na leczenie, przeprowadzając badania krwi w celu pomiaru poziomu hormonów płciowych oraz wykonując badania ultrasonograficzne, aby ocenić rozwój pęcherzyków jajnikowych. W oparciu o te wyniki lekarz dostosowuje dawki leków hormonalnych, aby zoptymalizować proces stymulacji.

Kiedy pęcherzyki jajnikowe osiągną odpowiedni rozmiar i dojrzałość, lekarz zleca zakończenie stymulacji poprzez zaplanowanie podania związku który wywołuje owulację. Po podaniu leku jajniki uwalniają dojrzałe komórki jajowe, która będą gotowe do zapłodnienia.

Następnym etapem procedury in vitro jest pobranie komórek jajowych za pomocą techniki zwanej punkcją folikularną. Jest ona zazwyczaj wykonywana pod kontrolą ultrasonograficzną, gdzie igła jest wprowadzana przez pochwę do jajnika, a następnie pęcherzyki jajnikowe są punktowane, a komórki jajowe są pobierane. Proces ten jest wykonywany zwykle w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym, aby zapewnić komfort pacjentce.

Po pobraniu komórek jajowych są one przekazywane do laboratorium, gdzie zostaną zapłodnione. Partner lub dawca spermy dostarcza próbkę nasienia, która jest następnie przygotowywana w laboratorium w celu izolacji najbardziej ruchliwych i zdrowych plemników. Następnie komórki jajowe są poddawane zapłodnieniu poprzez procedurę ICSI.

Po zapłodnieniu komórki jajowej embriolodzy monitorują rozwój zarodka, a następnie decydują, kiedy jest gotowy do transferu do macicy pacjentki.

Lekarz wprowadza cewnik przez szyjkę macicy do jamy macicy i podaje zarodek. Po transferze zarodka pacjentka może bezpiecznie udać się do domu. Następnie przeprowadzany jest monitoring parametrów hormonalnych, już 6 dni po transferze, pacjentka uzyska informację o szansie na pozytywny wynik procesu.

Gdy odpowiedź jajników na leki jest niewystarczająca, może rozwinąć się niewielka liczba pęcherzyków, w związku z czym może dojść do pobrania niewielkiej liczby komórek jajowych lub nawet do zakończenia stymulacji jeszcze przed pobraniem komórek jajowych.

Leczenie może zostać wcześniej zakończone również w przypadku nadmiernej odpowiedzi jajników na stymulację. Kontynuacja leczenia w takiej sytuacji obarczona jest dużym ryzykiem zespołu hiperstymulacji. W przypadku każdorazowego zakończenia stymulacji przed czasem konieczne jest ustalenie przez lekarza dalszego toku postępowania medycznego.

Hiperstymulacja jajników polega na nadmiernym wzroście i aktywacji pęcherzyków jajnikowych, co prowadzi do nagromadzenia płynu w jamie otrzewnowej oraz obrzęku jajników. Objawy hiperstymulacji mogą obejmować bolesność brzucha, nudności, wymioty, obrzęk, a w przypadkach cięższych nawet niedociśnienie i zaburzenia metaboliczne. Hiperstymulacja jajników stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjentek, dlatego też konieczne jest ścisłe monitorowanie procesu stymulacji hormonalnej oraz dostosowanie dawek leków, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia tego powikłania.

Potencjalnym skutkiem ubocznym stymulacji hormonalnej są objawy związane z gwałtownymi zmianami hormonalnymi, takimi jak wahania nastroju, drażliwość, lęki czy depresja. Przebieg stymulacji hormonalnej może być emocjonalnie trudny dla pacjentek, zwłaszcza gdy towarzyszą mu niepewność związana z wynikami leczenia i obawy o skuteczność procedury in vitro. Dodatkowo, samo podawanie zastrzyków może być uciążliwe i stresujące dla pacjentki, co oczywiście również wpływa na jej kondycję psychiczną.

Rozwiązanie Kliniki INVICTA, czyli IN VITRO AIOO® GPS™ w rewolucyjny sposób wspiera lekarzy w dostosowaniu dawek stymulacji hormonalnej w procedurze leczenia in vitro, wykorzystując zaawansowaną sztuczną inteligencję oraz nowoczesne badania genetyczne.

AIOO® (Artificial Intelligence Oocytes) dzięki uczeniu maszynowemu analizuje dane kliniczne tysięcy pacjentek – w tym wiek, historię medyczną, wyniki badań hormonalnych oraz ultrasonograficznych. Dzięki temu może indywidualnie dostosować terapię hormonalną do potrzeb danej pacjentki.

Pozwala to minimalizować ryzyko niepożądanych skutków ubocznych, a przedewszystkim obniżyć zagrożenie wystąpienia hiperstymulacji jajników, jednocześnie maksymalizując szanse na skuteczne leczenie.

Z kolei badanie GPS™ (Genetyczna Predykcja Stymulacji) umożliwia analizę indywidualnych cech genetycznych pacjentki, identyfikując potencjalne czynniki ryzyka związane z leczeniem in vitro oraz odpowiedzi na określone leki hormonalne. Dzięki połączeniu danych z AIOO® i wyników badania GPS™, lekarze mają kompleksową wiedzę na temat pacjentki, co umożliwia jeszcze bardziej precyzyjne dostosowanie terapii hormonalnej.

IN VITRO AIOO® GPS™ dostarcza lekarzom narzędzia, które pozwalają na spersonalizowaną opiekę nad pacjentkami, minimalizując ryzyko hiperstymulacji jajników i maksymalizując skuteczność terapii in vitro. W efekcie, pacjentki mogą być pewne, że ich leczenie jest dostosowane do ich indywidualnych potrzeb i cech biologicznych, co zwiększa szanse na osiągnięcie upragnionego celu – zdrowej ciąży.